افسانه‌ای به نام عدالت

    لیاقت و دارایی یکی از بی‌تناسب‌ترین رابطه‌ها در دنیا هستند. چه تلاش‌های بسیاری برای یک لقمه نان که بی‌مزد می‌مانند و چه مغزهای بی‌کفایت و دستانی نرمتر از دست زنان که برای ولخرجی آنچه بی‌زحمت نصیبشان شده سردرگم هستند و من امشب نیز به این نکته فکر میکنم که هیچ رحمی در جهان وجود ندارد و دوپاها هرگز حاضر نمی‌شوند همه در یک مسیر مشخّص برای بدست آوردن آنچه لیاقت دارند قدم بردارند چرا که صندلی‌هایی وجود دارند که محکمتر از قوی‌ترین چسب‌ها به شلوار صاحبانشان چسبیده‌اند و مریض‌هایی هستند که میخواهند جز عدّۀ معدودی مثل خودشان طعم رفاه را نچشند و شاید اگر از سر بزرگواری‌شان و اعتقادات پوچشان ترحّمی کردند لقمه‌ای رو به پایین پرتاب کنند.

...
آسمان تخته و انجم بودش مهرۀ نرد
كعبتينش مه و خورشيد و فلك نرّادست

با چنين تخته و اين مهره و آن كهنه حريف
فکر بردن بودت عقل تو بی‌بنيادست

اصل در آمد كار است نه دانستن كار
تاس اگر نيك نشنيد همه كس نرّادست
...
(لا ادری)