تقدّس

    یک چیزهایی خوب است و یک چیزهایی نه. آن چیزهای خیلی خوب برای بیشتر آدمها خوب است و حکم به خوب بودنشان میدهند و آن چیزهای خیلی بد در نظر بیشتر آدمها بد هستند. روشهای مختلفی برای یک شکل کردن نظرها و تفاوت آرا ابداع شد. از دموکراسی گرفته تا قانون و رهبریت و... . مشکل از آن جایی شروع شد که عدّه‌ای خواستند آن چیزی که برای خودشان خوب است به زور هم که شده برای بقیّه خوب باشد و برای مجبور کردن بقیّه برای احترام به افکارشان دست به دامن نیروهای خارج از دسترس شدند و با ایجاد ترس و امید روز به روز بر تعداد افراد متبوعشان اضافه کردند. آنها از حرفهای خود قفلی ساختند و آن را به مغز بقیّه آویختند تا در اثر تواتر نسل نیز حرفهایشان فراموش نشود و روشی را تثبیت کردند تا به موجب آن اگر کسی در جغرافیای فیزیکی این افکار نخواهد از چنین زنجیری استفاده کند محکوم به فنا شود. حکومتها و قانون‌ها و ایده‌ها عوض شدند امّا این نوع تفکّر که بقیّه را مجبور به تبعیّت میکرد پابرجا ماند و در طول تمام سالها چه بسا منجر به جنگ‌ها، کشتارها، آوارگی‌ها و مصیبت‌های بسیاری شد و بدتر از آن بودند دوپاهایی که بوسه بر فولاد مغزهایشان میزدند و بی‌نیاز به هیچ مشوّقی، خود در جهت تکثیر قفل‌هایشان قدم برمیداشتند.