بی شاخ و دم

    چه ظلم بزرگی در حقّ من روا داشته‌اند. هرگز گمان نمیکردم با وجود آنچه در خود دارم، دریافتی‌ام در این مملکت کف قانون کاری باشد که آقایان تصویب کرده‌اند حال آنکه حداقل لیاقت خود را در منصبی با سه برابر این میزان میدانم. همیشه گمان میکردم کسی پیدا می‌شود که به تک‌پسر یک زن معلّم که شوهرش در یک سالگی فرزندش در تصادف کشته شده اولویّتی را برایش در نظر بگیرد ولی اینطور نشد و من ماندم و گذر از مرز 30 سالگی و قوانین آقایان که گفتند نمی‌شود! من می‌دانم که اینها به خدایی که خودشان هم میگویند ایمان ندارند چه برسد به آنکه مرا سمت آرمان‌هایشان رهنمون کنند.