آن تردید همیشگی

       امید به بهبود شرایط همیشه آرزویی دست نیافتنی بوده و چه امیدها که به ثمر ننشسته‌اند و این امید گاه با اضطراب‌هایی همراه بوده که جز فرسایش روح و تحلیل فکر نتیجۀ دیگری نداشته است. اینکه کسی یا نیرویی تو را تا دیر نشده در بهترین مسیر و شرایط قرار دهد نیز جملاتی هستند که جز در قالب امید و آرزو، لباس دیگری نمی‌توان برایشان متصوّر بود. از طرفی وقتی عدّه‌ای برای بدست آوردن اوّلین مایحتاج زندگی تو را دست به دامن خرافاتی می‌کنند که در صورت عدم نیل به اهدافت، تو را مقصّر نشان دهند، خود از عجایبی‌ست که جز در جغرافیای خاص نمی‌توان با آن روبه‌رو شد. اراده و آزادی بشر در انجام هرگونه جنایت و منفعتی به قدری گسترده است که وجود هر نیروی دیگری تنها به یک دلگرمی محدود می‌شود؛ حداقل اینجا! و اگر نبود آن تردید همیشگی چه کارها که نمیتوان کرد. حسّی که بشدّت آزاردهنده و شبیه میله‌های زندان است.