ایستاده در مصائب

       مرده؟ زنده، سرزنده! درخت‌ها هم حالات گوناگون دارند. وقتی زنگار قلمم را پاک می‌کنم تا چند خطّی دوباره بنویسم بالاخره از جایی به یک درخت پیوند می‌خورم. آنها گاه ایستاده در مصائب هستند و رنگشان به زردی نمی‌گراید. گاه همرنگ محیط خویش تغییر ماهیّت می‌دهند و گاه خشکیده‌اند. شاید از پیری شاید از دردی که آنها را از درون متلاشی می‌کند و شاید از تیزی یک منفعت‌طلب. هرکدام به نوعی می‌میرند ولی با دردها و حالات مختلف از کم تا زیاد. آنها گاه آرامش خود را به مخاطب خود هدیه می‌دهند و گاه ثمر خویش را. ثمره‌های به درد بخور یا نخور! امّا قدر مسلّم اینکه تمام درخت‌ها ثمر نمی‌دهند.