برای چراغ شعله ور درون

از بعضی چیزها خیلی وقت است عبور کرده‌ام و هیچ تصوّری از بازگشت ندارم حتّی اگر در این باقیمانده عمر، بهشتی عینی برایم رؤیت شود. شاید از نظر خیلیها من سنگی شده باشم که هیچ معجزه ای مرا تکان نمیدهد اما آرامش فعلی من در این بلاتکلیفی محض بسیار بیشتر از آرامشی است که برایم ترسیم میکنند. عقل و منطق تنها راهنمای من خواهند بود و یک مسیر بیشتر برای گذر از این همه گردنه که حتی خانواده و دوستان، تو را به سمت آن میکشند وجود ندارد و آن گذاشتن علامت سوال در برابر هر بایدی است که میخواهد تو را -به زعم خود- به راه راست هدایت کند. هرجا تبلیغات بیشتر، هرچه صدای دهل بلندتر و هرچه اصرار بیشتر باشد، باید تکیه کرد بر همین عقل مبتنی بر علم و حقیقتی که بسیاری با تکیه بر آن، افسار آدمها را در دست گرفته اند. تو قطع به یقین مطرود خواهی شد اگر اعلام کنی که نظری مخالف اکثریت فریب خورده داری. قدمهای اوّل تحول ذاتی بسیار سخت است. مثل پذیرفتن مرگ یک عزیز. ولی ما مرگ عزیز را قبول میکنیم چون چاره دیگری نداریم امّا مرگ موهومات موروثی و پوسیده خود را که هر لحظه از جامعه و خانواده تلقین میشود قبول نمیکنیم چون برای یک برده که پدر و مادر هم برده بوده اند، شرایط به همان منوال همیشگی میگذرد. وقتی شرایط خوب است چه نیازی به مخالفت و درگیری و هزار مشکل ماتبع آن. چه آدمهای بزرگی که در طول تاریخ نتوانستند فریاد مخالفت سر دهند و در سکوت و انزوا عمر را به پایان رساندند. این شفقت و این مهری که جزو جوهر ذاتی یک آزاداندیش است، همیشه مانع از ابراز وجود و بالاتر از آن انتقامی‌ست که در برابر گرداننده افسارها شده است اما یک باریکه مو همیشه در یک آزاداندیش باقی میماند و همان مانع میشود که به سیم آخر زده و هر واکنشی به نهایت انجام دهد.